Ze opende haar ogen deze morgen en zei: "Mama mijn zus kan toch echt supermooi schminken hé . Zij heeft daar echt talent voor. Jij kan dat ook mama , maar niet zo mooi als zus ". Ik zuchtte want ik wist al wat er zou komen ...Toen ging ze verder : "ik kan heel goed zingen, en dansen , en lezen, ik vind dat supermakkelijk , en ik ben goed in taal ". Nog steeds in mijn morgenroes antwoordde ik met een mmmm.. en toen was ze daar weer, niet eens out of the blue, want ik zat er op te wachten :" En jij mama, waar ben jij eigenlijk goed in? Wat is jouw talent "? Ik zei haar:" Ik ben goed in knuffelen met je, zoentjes geven aan je en je te kriebelen ", en begon haar te kriebelen en zoentjes te geven op haar gezicht. Ze krulde en schaterde het uit. Ze rukte zich los en ging haar zus wakker maken . Vandaag moest zus haar schminken in een vampier. Mijn 2 kinderen, zo verschillend en toch zo close. Mijn oudste, zachtaardig en meelevend, wil de wereld verbeteren, haar woorden wikkend en wegend om niemand te kwetsen. Mijn jongste, de speelduivel, recht voor de raap, beseft vaak niet dat ze kwetst met haar woorden. Haar grote zus, haar held.
Ik zag het eerder bij de kinderen van mijn zus : kleine broer vraagt raad aan grote zus. En ook bij mijzelf: mijn grote zus , totaal anders dan ikzelf, en toch iemand waar ik naar op keek en kijk. Soms vraag ik mij af of dit bij broers ook zo is? Naar wie kijk jij op? Wie is jouw Superhero?
Liefs, Myra x