In mijn puberjaren keek ik met afgunst naar de in mijn ogen 'perfecte' meisjes. En raar maar waar, ik kwam die dagelijks tegen. Ik ging met de bus naar school en elke morgen was het weer prijs : ik vond mijn boeken voor die dag niet, stond klaar om te vertrekken toen ik plots besefte hoe dringend ik wel naar het toilet moest , en oh waarom hadden we zo nodig blokfluitles , waar lag dat ding nu weer, ..? Zelden haalde ik de bus 's morgens zonder mijn dagelijks loopritueel … en dan had je mijn beste vriendin, het in mijn ogen perfecte meisje. We woonden dicht bij elkaar maar zij stapte een halte verder op, iets wat ik toen niet begreep, we konden toch samen gaan? Maar nee, zij was het totaal andere type : lange blonde haren die perfect samengebonden waren. Geen enkel haartje stak eruit. Haar kledij, we droegen uniformen, bloesje onder haar trui , perfect dichtgeknoopt, ze kwam elke dag als uit een doosje en zij … zij stond altijd 5 minuten voor tijd klaar aan de bushalte. Ik keek naar haar op , en hoe hard ik het ook probeerde , het lukte me niet om net als haar perfect te zijn. Ik kon en kan nog steeds geen blouses verdragen onder een trui, waar haalt men het zelfs uit, dat kriebelt een ganse dag door en toch vind ik zo'n outfit prachtig : hemdje, blazertje erop, jeans eronder met een hakje, mooi toch ? Soms laat ik me zelfs verleiden om dit toch maar aan te kopen om dit dan na twee jaar splinternieuw in een zak te dumpen in een groene bak . Heel lang heb ik opgekeken naar zo'n mooie perfecte mensen qua uiterlijk zelfs bij partners, tot ik op een dag een gesprek had met een jong meisje : haartjes perfect gekapt, brilletje volgens de laatste mode en passend bij het perfecte gezichtje , mooi gekleed, altijd goedgezind , een stralende glimlach waar je onmiddellijk blij van wordt, kortom in mijn ogen perfect. Wat was de reden dat dit perfecte meisje een kindercoach nodig had? Toen kwam haar verhaal en de traantjes. Dit perfecte wezentje had het zo moeilijk om haar eigen zelf te kunnen zijn. Ze zei letterlijk : "ik draag constant een masker voor de buitenwereld en het stoort me dat mijn vrienden niet mijn echte 'ik' kennen. Ik wil constant de beste zijn , op school, maar ook in het dagelijks leven en als ik niet de beste ben dan schaam ik me zo." Op dat moment besefte ik waarom mijn beste vriendin jaren geleden na de scheiding van haar ouders ( wat toen eerder uitzonderlijk was ) plots geen contact meer met me wou.
Perfectionisme volgens wikipedia: een obsessief verlangen om handelingen perfect uit te voeren.
Perfectionisme kan een risicofactor zijn voor Burn- out, depressie, onderprestatie, sociaal isolement, stress, workaholisme,..
Perfectionisme kan ook positief zijn omdat het de prestaties van iemand kan verhogen. Als coach ga ik met het jongere kind op zoek naar hun eigen superkrachten, via Sherborne leren ze de kracht van hun eigen lichaam kennen, via massage hun grenzen. Met adolescenten gaan we het kwaliteiten en kernkwadranten noemen, we zoeken samen naar hun talenten en via het coachingsmodel versterken we het vertrouwen in zichzelf, want juist deze mensen zijn vaak heel onzeker.
Wat mezelf betreft : ik vind mijn chaotische zelf vaak heel vermoeiend en irriteer me soms blauw als ik weeral mijn handtas moet uitzoeken naar die sleutels , ik kijk nog steeds met een beetje afgunst naar die perfecte uiterlijke mensjes. Op dit moment ben ik voor mezelf ook op zoek naar het juiste evenwicht tussen die twee en dat is perfect ok … want een coach is ook niet perfect .
Liefs, Myra x
