Mijn 4e zwangerschap, 2 sterretjes stierven eerder in mijn schoot, maar zij , zij was en is een vechtertje. Het werd duidelijk hoezeer zij en ik wilden leven in de bevallingskamer toen ik rond me keek en een gans team zag klaarstaan. Worst case scenario volledig voorbereid. Het werd toen pas duidelijk hoe groot deze risicobevalling was. De roze wolk : een utopie. In de plaats daarvan een huilbaby, tot ik evenveel meeweende, de 20 merken pap werden getest en uiteindelijk werd het karnemelk,vast voedsel...een ramp. Toen volgden de epilepsie aanvallen, de talrijke ziekenhuisopnames, de echtscheiding samen met de problemen op school. Ze is te jong, laat haar een jaartje dubbelen. Veranderingen : nieuwe leerkracht, andere klas, nieuwe vriendin van papa en mama heeft verdriet...teveel voor een 6 jarige. Ze beet tot bloedens toe, ze schreeuwde het uit, ze nam een schaar en schreeuwde dat ze ons ging doodmaken , zich aankleden werd een ramp, ze gooide alles wat ze vond op haar baan kapot, ze liep weg van huis op straat,ze sloeg met haar hoofd tegen het raam van de auto, ik zette haar vooraan om haar te kalmeren, ze trok aan mijn stuur, bedrijfswagen , mensen keken me aan en ik werd plots de slechtste moeder. Scharen,messen en alle scherpe voorwerpen werden in de hoogte gelegd, deuren op slot gedaan..zus werd bang van haar Na zo' n woedeaanval was ze kapot . En zus en ik ook.Een eerste test...Ass . Ik dacht bij mezelf oef..het is maar Ass, behandelbaar toch? Door Participate maakte ik een visuele planning voor haar op. Een vaste dagstructuur, een school met meer structuur, een kookwekker werd op tafel gezet , mijn werkuren verminderd. Ik leerde er anders praten met haar. Ik nam zus mee naar een inleefmoment, papa wou en wil nog steeds niets geloven van het Ass verhaal. Op een bepaald moment zei ze : " mama, ik wil je niet pijn doen , mijn hoofdje doet raar. Hou me vast als ik weer stout ben ." Mijn hart brak , de volgende dag terug een aanval. Ik hield haar vast, heel stevig want de kracht dat ze heeft bij zo'n aanval vertienvoudigd. Ik, de totale chaoot, altijd op zoek naar mijn sleutels moet dagelijkse structuur volgen. Toen volgden eindelijk een plan van aanpak, ik kon mijn verhaal kwijt en zij leerde er knuffelen, iets wat ze voordien niet kon. Het deed zus en mij zo 'n deugd : die eerste spontane knuffels.
Ik weet nu wat haar triggers zijn en hoe ze eruit ziet als ze overprikkeld is, waar ze rustig van wordt. Ik weet wat elke nieuwe situatie voor haar betekent , hoe moeilijk het voor haar is om nieuwe mensen toe te laten in ons gezin, nieuwe gezichten, nieuwe gewoontes, nieuwe geuren want daar is ze zo gevoelig aan . De woedeaanvallen zijn gereduceerd van 2 tot 3 op een dag naar 1 om de 4 of 5 maanden..en toch blijft ze een bom in ons gezin , dat elk moment kan ontploffen. Ons klein bommetje, die als ze passeert op weg naar haar speelhoek spontaan een knuffel geeft, die me herinnert: mama je hebt vandaag niet gezegd dat je van me houdt ( dat doen we elke dag) en die linken legt waar wij nooit zouden aan denken.Ons bommetje die me aankijkt, mijn gezicht leest en perfect weet welke uitdrukking bij mijn gevoel past omdat ze dat zo heeft geleerd.
Liefs , Myra x
